લાગણીઓને આબેહૂબ દર્શાવતું આ ફિલ્મ ખરેખર જોવા જેવું છે. નથી મારધાડ કે નથી ખોટો મસાલો. નથી કોઈ ઉગ્ર દ્રશ્યો કે નથી કોઈ જબરો વિરોધ. ‘ઘરની વાતો ઘરમાં જ રહેવી જોઈએ’ એ વાતને અહીં વધુ મહત્ત્વ આપ્યું છે. કોઈ મોટો હોબાળો નહિ છતાં કોઈ ત્રાસ પણ સહન નહિ કરવાનો. આ ફિલ્મની ખાસિયત છે કે, બધા પાત્રને ન્યાયિક રીતે રજૂ કરવામાં આવ્યા છે. માત્ર અમૃતા(તાપસી)ની ચારે તરફ ચાલતું આ ફિલ્મ નથી. અને માત્ર પત્નિની વાહ વાહ કરતું પણ ફિલ્મ નથી. બધાની માનસિકતાને ઊંડાણથી વાંચવામાં આવી છે.

‛ઘર હોય તો વાસણ ખખડે’ એ વાત બરાબર પરંતુ ‛ઘર હોય તો મારપીટ થાય’ એ તો સ્વીકાર્ય ન જ હોય. લગ્નજીવનમાં મારપીટનું ક્યારેય સ્થાન હોતું નથી. ન જ હોવું જોઈએ. મારે અહીં લખવું ન જોઈએ પરંતુ સત્ય છે એટલે લખું છું, ‘પોતાના માતા-પિતાનું નામ સાચવવા ઘણી દીકરીઓ સાસરે ખૂબ માર સહન કરે છે. કર્યો છે.’ વાત-વાતમાં પતિઓને હાથ ઉપાડતાં જોયા છે. એનો અર્થ એવો નથી કે આ  વાત  માત્ર પતિઓને જ લાગુ પડે. કોઈપણ વાત હોય તો એમાં સ્ત્રી-પુરુષ બંનેનો સમાવેશ હોય છે. પરંતુ લગ્ન સાચવવા માર ખાતી સ્ત્રીઓનું જીવન આ ફિલ્મની સ્ટોરી છે.